Één van de laatste keren

Holaaaa todo,

Wat zal ik eens zeggen... Deze laatste anderhalve week ging enorm snel. De laatste dagen heb ik veel stage gelopen en ben ik totaal maar 2 dagen vrij geweest. In de afgelopen laatste stagedagen zijn er helaas nog 2 mensen overleden... Zij waren echt op van het leven en leden veel pijn. Allebei hebben hun een ‘ballon’ gehad.

Op de foto hiernaast is de ‘ballon’ te zien. De ‘ballon’ zit vast aan een subcutane vlindernaald, die wordt ingebracht in de buik, waardoor de medicatie binnen 24 uur ingebracht wordt. De ‘ballon’ is te vergelijken met palliatieve sedatie. De medicatie in de ‘ballon’ zorgt ervoor dat de persoon die dit krijgt langzaam aan in gaat slapen. Door deze wijze zijn deze 2 personen helaas overleden.

1 van de 2 personen die is overleden was Nederlands en kwam net uit het ziekenhuis. Toen ik haar weer voor het eerst zag, viel mijn mond open. Ze zag er slecht uit en haar armen en stuit lagen helemaal open. In het ziekenhuis wordt er duidelijk niet voorzichtig omgegaan met iemand met een tere huid. Voor mijn gevoel denken zij: ‘Des te sneller we daar vanaf zijn, des te beter.’ Dit vind ik zelf een enorm slechte instelling en deze zal ik zelf ook zeker niet gaan hanteren.

Eén van mijn dagdiensten moest ik werken met een nieuwe verpleegkundige. Het was haar eerste dag alleen en ze wist nog vrijwel helemaal niks. Dit betekende dat ik technisch gezien de verpleegkundige van de dag was en zij de student... Gelukkig is dit allemaal goed gekomen en ben ik duizenden keren bedankt voor alle hulp.

Een andere dagdienst waren mijn huisgenoot en ik letterlijk de verpleegkundige van de dag. Alle verpleegkundige moesten een examen afleggen. Om deze reden hebben mijn huisgenoot en ik onze vrije dag ingeruild voor een dagje werken. Alleen de verpleegkundige van de medicatie was er. Uiteraard heeft zij de medicatie gedaan en mijn huisgenoot en ik alle wonden. Ook deze dag verliep maar al te goed. Wij waren zelfs eerder klaar dan de echte verpleegkundige in het huis. Toen wij rond een uur of 10 met alles klaar waren, keken wij elkaar aan en zeiden: ‘Hoe dan, hoe is het mogelijk dat we nu stil staan?’ De volgende dag waarop wij werkten kregen wij vele complimenten van de verpleegkundige en de supervisor!

Verder is er op stage vrij weinig bijzonders gebeurd. Vandaag (29-06-2018) was dan echt onze laatste stagedag. We mochten eerder weg wegens onze inzet op de dag dat alle verpleegkundige een examen af moesten leggen. We hebben afscheid genomen van iedereen, geknuffeld met bewoners en vele kusjes gekregen. 1 vrouw werd zelfs emotioneel. Ze wilde graag mijn naamkaartje hebben als aandenken (ook omdat haar kleindochter Anniek heet hahah). Deze heb ik haar uiteraard gegeven en ik heb beloofd terug te komen om te zien hoe het met iedereen gaat.

En zo zit stage er ineens op. Na 5 maanden hard werken heb ik nu samen met mijn huisgenoot vakantie. Eerlijk.... Ik typ dit nu in de trein onderweg naar Madrid. Een maand geleden boekten wij het hotel en de trein en nu is het zover. Wij gaan heerlijk 4 dagen genieten in Madrid voordat ik jullie allemaal thuis weer op kom zoeken! (Hoe Madrid was.... zal ik jullie vertellen in mijn allerlaatste blog van dit avontuur!)

Lots of love

Anniek